زخم

بعضی آدم ها هستند که خودشان هر روز به زخم هایشان نگاه می کنند

و روی آن نمک می پاشند

و انگار بعد از سال ها از این زخم ها خون می چکد.

مثل او.

 او خودش زخم می زند و دیگران را زخمی می کند،

اما مدعی است که زخم خورده.

احتمالا آن زخم را خودش بر خودش زده

و هنوز حتی آن را نمی فهمد.

آدمهای خودخواه و از خودراضی همین شکلی هستند دیگر.

فقط خودشان را قبول دارند.

دیگران را نمی بینند. زخم زبان زدن هایشان را نمی بینند.

معصومه باقری

برشی از رمان جای من نیستی